Το έχω μάθει πως αν η ψυχή μου δεν πέσει στη λάσπη δεν λάμπει
Πως αν δεν δίνω τα πάντα σε αυτό που αγαπάω δεν κλείνει το μάτι
Πως το χιπ χοπ δεν πουλιέται, αυτό το 'χω μάθει από τον Βαλάντη
Άμα δεν έχω ανάγκη να βγω να μιλήσω για κάτι δεν βγαίνει κομμάτι

Περιμένουμε το πρώτο live, το πρώτο ταξίδι, το πρώτο μας party
Σαν τους Mao Mao θα σκάσουμε, θα γίνει η Αθήνα Βαγδάτη
Πάμε στο studio να γράψουμε κι άλλο ένα κι άλλο ένα κι άλλο κομμάτι
Να το ακούμε κάτω από τα πεύκα, να το ακούμε μέσα στο καράβι

Αυτό το ταξίδι έχει μέλλον ακόμα βαστάμε γαμώτο δεν τέλειωσε τίποτα
Ακούω τα κουπλέ σου αδερφέ μου ανασαίνω ξανά και ανεβάζω ταχύτητα
Πότε θα σκάσει ο δισκος για πες; απαντάς πως το χτύπημα κοντοζυγώνει
Στα live θα κουνάνε ξανά το λογότυπο σαν του τσουλού το σεντόνι

Δέκα άτομα στο εννιαθέσιο βαν, σημαίες, πανό και καλώδια
Σε όποια πόλη και αν πήγαμε μας περιμέναν ζεστές αγκαλιές και χαμόγελα
Κοιμήσου αδερφέ μου και θα σε ξυπνήσω πριν τα τελευταία διόδια
Κοιμήσου αδερφέ και ονειρέψου ότι θες, δεν έχουν ταβάνι τα όνειρα

Βγήκε ο ήλιος και σκάνε στο άλσος καπέλα, γυαλιά και βερμούδες
Όταν νυχτώσει πλατεία Αγία - Κυψέλη αδειάζουνε κούπες
Ξεχνιέμαι όταν είμαι με φίλους, μα ακόμα πονάν όσα μου 'πες
Τα μηχανάκια απέξω απ' το στούντιο και εμείς μέσα ψάχνουμε λούπες

Μέχρι να βγούνε τα φίμωτρα, μέχρι να βγεις απ' το σπίτι σου
Μέχρι να χαμογελάς και να βλέπω τι σχήματα παίρνουν τα χείλη σου
Αυτό που καιρό έψαχνες κάπου μακριά πιθανόν να 'ναι κάτω απ' την μύτη σου
Και έτσι ένα βράδυ τυχαία ένας φίλος μου να ερωτευτεί μια φίλη σου

Βαστάμε ακόμα, τα λόγια των αληθινών σαν δάδες
Αυτό το φως μας έδωσε φτερά
Στα σκοτεινά, μάθαμε πως να περπατάμε σε νάρκες
Κι όσο χτυπάν μας φέρνουν πιο κοντά

Βαστάμε ακόμα, τα λόγια των αληθινών σαν δάδες
Αυτό το φως μας έδωσε φτερά
Στα σκοτεινά, μάθαμε πως να περπατάμε σε νάρκες
Κι όσο χτυπάν μας φέρνουν πιο κοντά


Μπαίνω και φτύνω κουπλέ για να διώξω από μέσα καημούς και νταλκάδες
Δεν το αγαπάς άμα δεν το πονάς, αυτό το 'μαθα από τις μανάδες
Το φέρνουμε σπίτι σου όταν το έχεις ανάγκη σαν ντελιβεράδες
Δυνάμωσέ το να σκάνε τα μπάσα και οι μπότες πάνω στους σοβάδες

Σαν πειρατές στα ανοιχτά που ονειρεύονται να μην υπήρχαν χειμώνες
Χαμογελάν σαν τον Λούφι και μπλέκουν τα ρούμια με πευκοβελόνες
Πάντοτε μας γοητεύαν οι προσωπικότητες που ήταν κολώνες
Οι μόδες φτιάχνουν τους περαστικούς αδερφέ και οι αξίες θαμώνες

Ο στίχος εισβάλει με αγάπη στο νου, στην ψυχή, στο χωριό, στο νησί και στην πόλη τους
Έχουνε μπλέξει τα μπούτια τους ένας να πέσει θα πέσουνε όλοι τους
Έχουμε κώδικα, είμαστε ομάδα στεκόμαστε απέναντι
Μας νοιάζει να βάλουμε γκολ δεν τσακωνόμαστε ποιος θα εκτελέσει το πέναλτι
Όσο αναβλύζει απ' τα μάτια σου φως μην φοβάσαι τον κόσμο τους μάτια μου
Θα 'μαι εκεί όταν ενώνεις κομμάτια, για να 'χουν σκοπό τα κομμάτια μου
Αν θέλεις να πολεμήσεις ξεκίνα με αυτόν τον εχθρό που έχεις μέσα σου
Με ένα "σαγαπώ" στους ανθρώπους σου, με μια καλημέρα τη μέρα σου

Μου στέλνουν κομμάτια στο inbox να ακούσω τι φτύνουν να δώσω την γνώμη μου
Άσε την γνώμη μου, αν το κουπλέ σου το νιώθεις συνέχισε αγόρι μου
Τα πιο καλά μου κομμάτια πηγάζουν απ' τα άλλα που δεν ακουγόμουνα
Μα είναι και αυτά επιτυχίες γιατί έψαχνα και έλεγα αυτό που αισθανόμουνα

Τα τελευταία τετράμπαρα γράφονται σήμερα μέσα στο studio
2 χρόνια απ' την Νύχτα στον Βοτανικό και 1μιση απ' το Καταφύγιο
Ακόμα μυαλό μου είσαι ανήσυχο, μυαλό μου είσαι ακόμα περίεργο
Ακόμα γράφουμε το αντίδοτο, ακόμα, ε!


Βαστάμε ακόμα, τα λόγια των αληθινών σαν δάδες
Αυτό το φως μας έδωσε φτερά
Στα σκοτεινά, μάθαμε πως να περπατάμε σε νάρκες
Κι όσο χτυπάν μας φέρνουν πιο κοντά

Βαστάμε ακόμα, τα λόγια των αληθινών σαν δάδες
Αυτό το φως μας έδωσε φτερά
Στα σκοτεινά, μάθαμε πως να περπατάμε σε νάρκες
Κι όσο χτυπάν μας φέρνουν πιο κοντά