[Verse 1: İndigo]
Burası tahliyede cenneti umut ettiğin hapis
Üstüne kokusu sindi ilk günden soluduğunda ilk
Nefesi her komutta oldun daha fazla itaatkar
İtaatin zarar olduğu gerceği de durur bir tarafta
Her yerde rekabet var
Herkes hasım bir kez dost edinen pişman
Niyeti yok hiç etmeye de bir daha tekrar
Eskisi de berbattı ama yeni hali enkaz
İş hayati denen mekan neoliberal bir mezbaha
"Kimseye güvenmе" bu, en yaygın ilk kural
Ve kitle tеrcihleri adeta mental bir curcuna
Serbest piyasa hakaret frontal lobuna
Beynin çünkü adalet emanet spontan oluşa
Bur'da samimiyet kısıtlı çok çünkü yalan şart
Metodik bir delilik bu entropide kazanmak
Çok korkunç bir anlaşma var yazısız
Sanki hastalık ve yok edilmiş tedavi edecek aşısı

[Nakarat: Rafi Resh]
Yine başım dönüyor nefesim kor
Gözlerim olanı görür ama susmadım
Sandım insanmışım meğer aklım firarda
Bir mülteciden farkı yok yaşatır bunalım

[Verse 2: İndigo]
Gömdük Keynes'i ve 24 Ocak'ta lağvedildi sosyal devlet
Huzur ve refah deyip yapıldı bu kurnaz çünkü
Bu çarkların en üst sahipleri zaten toplam 500
Kişinin falan sahip olduğu yekündeki %90 dan çok
Senin daha maaş gününden sabır tek dileğin
Fakirden uykuyu çıkar bak elde kalır endişesi
Ömür boyu çaba verdin yok ki hayır pek bir şeyin
Senin hakkını çalan zengin ve takım elbiseli
Yani meşru değil bugün yasal zemin
Ses çıkarsa yoksul birlik beraberlik falan denir
Halbuki %100 hırsız devlet eder talan benim
Malımı ve toplananı halka harcanıyor sanan keriz
N'apsak ol'cak artık halkı isyana teşvik
Toplum huzuru denen yoksulluksa intiharın eşiği
Bekleniyor sanki bir kıvılcım imkan verecek
Şiddette meyletmemek için yok hiç bir tane sebep
[Nakarat: Rafi Resh](x2)
Yine başım dönüyor nefesim kor
Gözlerim olanı görür ama susmadım
Sandım insanmışım meğer aklım firarda
Bir mülteciden farkı yok yaşatır bunalım