[قسمت یک]
من هرچی گفتم واقعی بود
هیچی جلومو نگرفت حتی ویروس (کرونا)
می‌کُشم هر روز، پسر تخس دیروز
تا یه روزی برسم به نوک قله پیروز
مامان جای منه لا این گیتار و دراما
ببین، من قوی‌ترم اَ این سیتالوپراما
اینا اَکتِ رپه، جلف نی، ایما و اِشارا
خودم نوشتم و سپردم کیکا رو به کاگان
من، هم رپ خوندم، هم کتاب و حسابان
گرفتم گردن، بیارم فشار و به پاهام
که یه روزی بشنون صدامو هزاران نفر
اینو ببینه این چشا رو به پایان

[همخوان]
من خودمم، تو چی؟
کدوم آیینه تو شهر میگه تو واقعی؟
رفیق، من خودمم تو چی؟
من خودمم تو چی؟
کدوم رمان قدیمی میگه تو عاشقی؟
ببین من خودمم تو کی؟

من خودمم، تو چی؟
کدوم آیینه تو شهر میگه تو واقعی؟
رفیق، من خودمم تو چی؟
من خودمم تو چی؟
کدوم رمان قدیمی میگه تو عاشقی؟
ببین من خودمم تو کی؟
[قسمت دو]
ما خودمونیم بدون گیریم
هیچ‌وقت ادعا نکردیم کی‌ایم و چی‌ایم
نگفتیم پودرای سفید و می‌بینه بینی‌ام
جاده ادامه داره ما می‌ریم و می‌ریم
غافلان در خوابند
قایق ها در آب غرق
وقتی دیو سیاه خط قرمز رو اشعار زد
حرفام، دردام، فردام، سرسام، سرسام
هنوزم بین دو راهی پنجاه-پنجام
که علم یا ثروت
سکس یا غیرت
جنس با لذت، بهتر از عشق با عزت
اندیشه راهی نیابد مگر اِجر با نفرت
درین اندرونی رشد کرده کِرم با خفت

[همخوان]
من خودمم، تو چی؟
کدوم آیینه تو شهر میگه تو واقعی؟
رفیق، من خودمم تو چی؟
من خودمم تو چی؟
کدوم رمان قدیمی میگه تو عاشقی؟
ببین من خودمم تو کی؟

من خودمم، تو چی؟
کدوم آیینه تو شهر میگه تو واقعی؟
رفیق، من خودمم تو چی؟
من خودمم تو چی؟
کدوم رمان قدیمی میگه تو عاشقی؟
ببین من خودمم تو کی؟
[پایانی]
هیپ‌هاپولوژیست