ในวันที่เมฆหมอกหลอกให้ฉันหลงทาง
ท่ามกลางความอ้างว้างและข้างๆตัวฉันไม่มีใคร
จนวันนึงได้พบเธอเมฆหมอกก็หายไป
ท้องฟ้าช่างสดใสเปลี่ยนโลกฉันทั้งใบ

ฉันจึงรู้ทันทีคนนี้ใช่เลย..
แต่ที่ไม่รู้ก็คือฉันจะใช่สำหรับเธอด้วยรึเปล่า?

เลยอยากจะถาม ถาม ถาม ถามเธอให้ชัวร์
หากเธอไม่มีใคร โปรดส่งสัญญานบอกฉัน!
เลยอยากจะถาม ถาม ถาม ถามเธอให้ชัวร์
หากเธอนั้นมีใจ ให้ฉันได้เป็นคนนั้น..ได้ไหม?

(ก็ไอ)ฉันหน่ะมันธรรมดา
ไม่เลิศเลอดูไม่มีราคา
ได้แต่เพ้อแล้วก็ภาวนา
นั่งทำเพลงไม่ก็ร้องCover
เจอเธอแล้วก็รนราน
ไม่ได้เจอมันก็ทรมาน
เพราะคิดถึงใจมันซมและซาน
ยิ่งเป็นตอนที่เมาHang over
พูดเพ้อเจ้อนอนละเมอเหมือนคนเซอร์(โคตรเซอร์)
ฉันรักเธอแต่แรกเจอไม่ได้เวอร์..ก็เพราะ
ตาที่ดูเป็นประกายยิ้มทีแทบละลาย
เอ็นดูเธอจะตายน่ารักเกินบรรยาย
เธอทำใจฉันสั่นไหว..แล้วยัง
ดูเหมือนกับเด็กประถมน่ากินเหมือนขนม
เธอเป็นพวกชอบซนมีเสนห์ชอบกล
เย็นเหมือนกับน้ำฝนดับภัยแล้งทุกหน
ยามที่ฉันสับสนเป็นเหมือนกับต้นหน
คิดแล้วก็ฉงนทุกครั้ง
ทั้งหมดคือเหตุผลที่ฉัน
เขียนเพลงรักนี้ให้เธอ..(นะครับ)
ฉันจึงรู้ทันทีคนนี้ใช่เลย..
แต่ที่ไม่รู้ก็คือฉันจะใช่สำหรับเธอด้วยรึเปล่า?

เลยอยากจะถาม ถาม ถาม ถามเธอให้ชัวร์
หากเธอไม่มีใคร โปรดส่งสัญญานบอกฉัน!
แค่อยากจะถาม ถาม ถาม ถามเธอให้ชัวร์
หากเธอนั้นมีใจ ให้ฉันได้เป็นคนนั้น..ได้ไหม?