ชีวิต ลำเข็ญแต่ใจมันยังไม่ยอมก็เลย
โดนซัด กระเด็น เลือดกระเซ็นประเด็น
ก็คือถ้าหากว่ายอมแพ้ในตอนนี้
ก็คงมี คนเสียใจ..
หน้าที่ การงานการเรียน
ความรับผิดชอบอันใหญ่หลวง
ภาระการเงิน
ปัญหาคาใจให้เจ็บอยู่ในทรวง
แต่ยังต้องสู้ เพราะฉันต้องสู้
ถ้าสู้ไม่ไหวก็แค่ go back home!!

กลับบ้านกันเถอะ...มันถึงเวลา.....
หอบใจที่แสนเหนื่อยล้ากลับไปหาคนที่รักจริง
กลับบ้านกันเถอะ...ให้ที่บ้านเยียวยา
เจอคนรังแกมา ต้องกลับไปเช็ดน้ำตา
จากคำพูดไม่ดีของคนอื่นที่ทำให้เจ็บปวดและกล้ำกลืน
ต้องฝืนทน อีกแล้ว(กลับบ้านกันเถอะนะ)

นอนก่ายหน้าผากมองดูเพดานน้ำตาก็พาลจะไหล
ต่อให้แข็งให้แกร่งแค่ไหน บางครั้งก็ทนไม่ไหว
จากบ้านมาไกลเพื่อตามฝัน
หอบเสื้อผ้าใส่เป้เก่า ๆ ไว้บนบ่า และหอบปากท้องของคนที่บ้านไว้กลางหลัง
เดินทางออกมาไกลไร้ซึ่งญาติมิตร
เป็นคนจนมาสู้ชีวิตในเมืองที่กว้างใหญ่
สุดท้ายที่หวังไว้ไม่เป็นอย่างใจคิด
แค่อยู่ให้รอดในแต่ละวันก็แทบจะสิ้นชีวิต
ไฟในเมืองสว่างทั้งคืน แต่ใจกลับมืดมน
ได้ต่ำกว่าค่าแรงคือค่าความเป็นคน
เขาหยามเหยียดเดียดฉันทั้งเย้ยหยัน
ต้องกัดฟันทนเอา ส่งเงินเลี้ยงปากท้องคนของเรา
บางวันกินข้าวคลุกน้ำปลา
บางวันกินข้าวคลุกน้ำตา
อยากตายจนเข้าห้องน้ำจะกินน้ำยา
แต่แสงสว่างที่รั้งไว้คือแสงโทรศัพท์ของคนที่บ้านทักมา
ผมก็คิดถึงเดี๋ยวอีกไม่นานจะกลับไป