[Intro: Hasan Azze]
Bir insanı üzen yine başka bir insan
Kaybedecek bir şeyimiz kalmamış; kendimizden başka
Bir hedefe giderken karşımızda ilk önce sevdiklerimiz durur
Sonra insan kendini nefret ettikleriyle sevişirken bulur
Ne kadar zor, insanın sevdikleriyle savaşması
Zaten yeterken kendi kendime
Ne kadar zor, insanın sevdikleriyle savaşması
Herkes normal; bir ben anormal
Herkes normal; bir ben anormal

[Verse 1: Hasan Azze]
Ben kaosun içindeki kozmos
Derin hayal gücümde bir son yok
Sana kaderin içinde bir ton yol
Yumurta var ama bir fol yok
Ruhumu anlatmak için yazılmış
Sayfası yırtık kalın kitaplar
Sana hayata dair aforizmalar var
Heybesi yırtık yarım bir zattan
Üşenip kafana sok bunu
Bu güreşi kazanan yok
Sonucu güvenip azalan ol
Bense düzeni bozana son verdim
Zaferi kazanıp emin
Gel, kasedi saralım geri
Dert hasedim sana mı? Değil
Ben, geçmişi hazmedemedim
[Bridge: Şanışer]
Ne gün bu, ne gece
Arafta mı hep insan?
Güçlü tarafta mı?
Söyle sevgisi lafta mı?
Acıyan her yerine merhem bulur mu insan?
Unutup eski zamanları, hatırlar mı kalanları?
Ne kadar zor savaşmak...
Zaten yeterken kendi kendime
Ne kadar zor kızmak...
Zaten yanıyorum kendi derdime

[Verse 2: Şanışer]
Bir gece keyfim kaçar;
Yazarım o gece şer; tüm kuytularıma
Kaybolmuş cevaplar, davetsiz sarkar uykularıma
Ben öldüm; alem-i şer kazanmakta nuhu
"Sanki evren genişlerken benim daralmakta ruhum"
Yazdığım her şarkıdan sonra bir parçam kaybolur
Çok şarkı yazdım parçalanıp; umarım hayrolur
Bu dünya öyle ki karanlığı aydınlığından fazla
Herkes daha fazla ister, azla yetinmez asla