[Verse 1]
Çocuktum, masum hayallerim vardı
Mesela her çocuk gibi futbolcu olmak
Mahalle aralarında top yuvarlardık
Cam kırardık, çok can sıkardık

Çocuktum, masum oyunlar oynardık
Mesela külah atardık Ermeni’ye
Boncuklu tabancalarımız vardı, mermi değil
Doğal olarak eşit görüyorduk her bireyi

Çünkü çocuktuk.. Ne bilelim ayrım gayrım
Bir çocuğun bilmediği tek şey ayrılmaydı
Çünkü çocuktuk be amına koyayım
En azından, masum olmak gerektiğinin farkındaydık

Nasıl bir çocukmuşuz yetişkinden öte
Bizim tek derdimiz saklambaç oynarken bir sote!
Velhasıl kelam
Çocukken sual şimdi insan olmak ödev

[Verse 2]
Çocuktum, sen bilir misin bir futbolcu kartının
Küçük bir çocuk için ne ifade ettiğini?
Sek sek mermerinin bozuk bir asfaltta, saniyede kaç ivmeyle kaç defa sektiğini?
Bilir misin karanlık bir köşe başında, ilk dumanı ciğerlerime 10 yaşımda çektiğimi?
Nereden bilebilirdim, mahalledeki abilerin ruh ve beden sağlığına nifak tohumu ektiğini?

Ey gidi Trabzon!
Boztepe’nin manzarasını inan hayal edemezdi Picasso
14 yaşındaydım, küçük bir arka mahalleden koca bir metropole geçiş yapmak biraz zordu

Be İstanbul şiir gibisin de okumak ne mümkün...
Ne hengamesi, ne malı, ne mülkü!
Bu şehir milyonlarca insan içinde, yalnızlığın bestelendiği, enstrümanı kalabalığın sesi olan bir türkü!