Κρυμμένη πίσω απ’ τα θρανία
Σε κοιτούσα με μανία
Στημένη πάντα στην ίδια γωνία
Σε περίμενα με αγωνία

Σ’ ακολουθούσα ως τη στάση
Και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει
Η ίδια πάντα ιστορία
Και πάνε χρόνια δεκατρία

Σαν δολοφόνος μανιακός
Σε κυνηγάω διαρκώς

Μα στο κάθε βήμα σου
Εγώ είμαι πάντα το θύμα σου

Χιλιάδες γράμματα σου γράφω
Δίχως να τα υπογράφω
Συνέχεια σου τηλεφωνάω
Μα ποτέ δε σου μιλάω

Για ν’ ακούσω τη φωνή σου
Να νιώσω την αναπνοή σου
Ένα ναι προτού να κλείσεις
Ή έστω ακόμα να με βρίσεις