Kırılıp dökülen bir ömür yaşadığın
Parçaları ayrı şehirlerde
Bir şarapneldi patladı yalnızlığın
Sadece kendin vardın menzilde

Pudra şekeriyken o silik mutluluğun
Günden güne eridi gitti ellerinde
Bir yorgan gibi üşüdükçe sokulduğun
Kaskatı kesilmiş bomboş geçmişte

Kaşıdıkça büyüyen bir kabuk taşıdığın
Yarası apayrı bedenlerde
Kartondan yapma bir kayıktı mutluluğun
Karaya vurdu delik yelkeniyle

Bitsin istiyorsun artık bedeli önemsiz
Çünkü yorgunsun artık kalıverdin kimsesiz
Nefes almak zor artık bitsin eziyetsiz
Susmak istiyorsun artık kelimeler gereksiz

Susma ne olur susma
Çünkü muhtaçsın haykırmaya
Korkma korkma
Korkmuyor kader denen yosma

Susma ne olur susma
Çünkü muhtaçsın haykırmaya
Korkma ne olur korkma
Sıran gelecekti korktukça unutma