Hoe de man in de wolken eigenlijk heette
En waar hij vandaan kwam, dat was onbekend
In het dorp wou ook niemand dat eigenlijk weten
De man in de wolken, zo stond hij bekend

En de man in de wolken kwam nooit naar beneden
Alleen, maar volmaakt gelukkig was hij
En dat had een zeer bijzondere reden
Aan de muur in zijn huis hing een prachtschilderij

En de man in de wolken kon er uren naar kijken
In schoonheid gingen zijn dagen voorbij
Een hoger geluk kon hij niet bereiken
Dan kijken en kijken naar het prachtschilderij

En vaak zag je mensen naar boven toe lopen
Naar de man in de wolken met het prachtschilderij
De deur van zijn huis stond voor iedereen open
"Kom er maar in!" zei hij altijd gastvrij

En iedereen gaf hem, omdat dat zo hoorde
Een brood of wat wijn, als een soort van entree
Dat was door de jaren gewoonte geworden
Voor de man in de wolken nam je iets mee

[Pre-Chorus]
En op een stoel naast de man in de wolken gezeten
Werd alles opeens zo helder als glas
En het prachtschilderij deed je even vergeten
Hoe treurig en lelijk het leven soms was
[Chorus]
Het was een landschap, zo mooi, zo schitterend leeg
Zo moest het geweest zijn, toen de wereld begon
Je kon zien hoe alles een vorm en een kleur kreeg
In het licht van een eindeloos opgaande zon

Op een dag kreeg de man in de wolken bezoek
Van een vreemdeling die hem een hand gaf en zei
"U schijnt de bezitter te zijn van een doek
Dat beneden bekend staat als het prachtschilderij."

En de man in de wolken zei "Komt u maar binnen."
En de vreemdeling ging voor het landschap staan
En raakte vervolgens totaal buiten zinnen
"Het is niet te geloven! Hoe komt u hier aan?"

"Een meesterwerk, en kijk toch eens even
Compleet met lijst en signatuur
Meneer u bent binnen voor de rest van uw leven
Hier hangt een gigantisch fortuin aan de muur."

En de man in de wolken wilde vergeten
Wat de vreemdeling hem die dag had verteld
Maar er was iets veranderd alleen door te weten
Dat schoonheid was uit te drukken in geld
Tegen bezoekers zei hij steeds vaker
"Hé raak het niet aan!" of "Kom niet te dichtbij."
Hij veranderde langzaam in een bewaker
Een voorzichtige man met een prachtschilderij

[Pre-Chorus]
En toen kwam de angst, en kwamen in dromen
Dieven die schreeuwden "Kom hier met dat doek!"
En zo is het slot op zijn voordeur gekomen
En kreeg de man in de wolken steeds minder bezoek

[Chorus]
Het was een landschap, zo mooi, zo schitterend leeg
Zo moest het geweest zijn, toen de wereld begon
Je kon zien hoe alles een vorm en een kleur kreeg
In het licht van een eindeloos opgaande zon

En de man in de wolken dacht soms nog wel even
Terug aan de tijd toen het prachtschilderij
Nog aan iedereen troost en warmte kon geven
Maar zo mocht hij niet denken, die tijd was voorbij

Hij moest het beschermen, desnoods met zijn leven
Dat was hij aan de schoonheid van het landschap verplicht
Een diefstal zou hij zichzelf nooit vergeven
Dus deed hij alles wat dicht kon, nog dichter dan dicht
Maar toch werd hij banger, geen nacht die voorbij ging
Of hij hoorde de dieven, en ze vonden het vast
Want ze wisten dat het bij hem aan de muur hing
En toen sloot hij het landschap op in een kast

Maar de plek waar het prachtschilderij had gehangen
Werd leger en leger, en op den duur
Werd de man in de wolken gek van verlangen
En hing hij het landschap terug aan de muur

Die nacht heeft hij uren en uren gekeken
Naar de kleuren, de vormen en de opgaande zon
Maar de glans was verloren, de schoonheid geweken
Alsof hij niet meer goed kijken kon

En opeens zag hij alles zo helder als glas
Daar hing in een lijst zijn angst aan de muur
Die nacht in de wolken begreep hij dat pas
En smeet hij het prachtschilderij in het vuur

[Pre-Chorus]
En de man in de wolken zag het landschap verkleuren
En de opgaande zon in vlammen op gaan
Toen stond hij op, deed het slot van zijn deur
En verbaasd bleef de man in de wolken toen staan

[Chorus]
Hij zag een landschap, zo mooi, zo schitterend leeg
Zo moest het geweest zijn, toen de wereld begon
Hij zag hoe alles weer vorm en weer kleur kreeg
In het licht van een prachtige opgaande zon