Þat er upphaf þessar sogu at Baldr inn góða dreymði drauma stóra ok hættliga um lif sitt. En er hann sagði Ásunum draumana þa báru peir saman ráð sín, ok var þat gert at beiða griða Baldri fyrir alls-konar háska, ok Frigg tók svardaga til þess at eira skyldu Baldri eldr ok vatn, járn ok alls-konar málmr, steinar, jorðin, viðirnir, sóttirnar, dýrin, fuglarnir, eitr, ormar. En er þetta var gert ok vitat, þá var þat skemtun Baldrs ok þasanna at hann skyldii standa upp á þingum en allir aðrir skyldu sumir skjóta á hann, sumir hoggva til, sumir berja grjóti. En hvat sem at var gert, sakaði hann ekki, ok þótti þetta gllum mikill frami. En er þetta sá Loki Laufeyjarson þá likaði honum illa er Baldr sakaþi ekki. Hann gekk til Fensalar til Friggjar ok brá sér í konu líki. þá spyrr Frigg ef sú kona vissi hvat Æsir hgfðusk at a þinginu. Hon sagði at allir skutu at Baldri, ok þat at hann sakaði ekki. Þá mælir Frigg: "Eigi munu vápn eða viðir granda Baldri. Eiða hefi ek þegit af gllum þeim." Þá spyrr konan: "Hafa allir hlutir eiða unnit at eira Baldri?" Þá svarar Frigg: "Vex viðarteinungr einn fyrir vestan Valholl. Sá er mistilteinn kallaðr. Sá þótti mér ungr at krefja eiðsins." Því næst hvarf konan á braut. En Loki tók mistiltein ok sleit upp ok gekk til þings. En Hoðr stóð útarliga í mannhringinum því at hann var blindr. Þá mælir Loki við hann: "Hví skýtr þú ekki at Baldri?" Hann svarar: "þvíat ek sé eigi hvar Baldr er, ok þat annat at ek em vápnlauss." þá mælir Loki: "Gerðu þó í líking annara manna ok veit Baldri sæmð sem aðrir menn. Ek mun vísa þér til hvar hann stendr. Skjót at honum vendi þessum." "Hoðr tók mistiltein ok skaut at Baldri at tilvísun Loka. Flaug skotit í gognum hann ok fell hann dauðr til jaðar, ok hefir pat mest óhapp verit unnit með goðum ok monnum. Þá er Baldr var fallinn þá fellusk glumm Ásum orðtok ok svá hendr at taka til hans, ok sá hverr til annars, ok váru allir með einum hug til þess er unnit hafði verkit. En engi mátti hefna, þar var svá mikill griðastadr. En þá er Æsirnir freistuðu at mæla þá var hitt þó fyrr at grátrinn kom upp svá at engi mátti gðrum segja með orðunum frá sínum harmi. En Óðinn bar þeim mun verst þenna skaða sem hann kunni mesta skynn hversu mikil aftaka ok missa Ásunum var i fráfalli Baldrs. En er goðin vitkuðusk þá mælir Frigg ok spurði hverr sá væri með Ásum er eignask viildi állar astir hennar ok hylli ok vili hann ríða á Helveg Baldr heim í Ásgard. En sá er nefndr Hermóðr inn hvati, sveinn Óðins, er til þeirar farar varð. Þá var tekinn Sleipnir, hestr Óðins, ok leiddr fram, ok steig Hermóðr a þann hest ok hleypti braut