*Baby huilt gedurende de hele tijd*

Ik maakte kennis met, eh, LSD toen ik op de, eh, Kunstenaarssociëteit De Kring, Amsterdam, eind '58, werd gevraagd, eh, door een van de aanwezige, eh, doktoren werd gevraagd of ik deel wilde nemen aan een, eh LSD-experiment. De grote dag was daar, 9 februari 1959

Ik werd, eh, per auto op mijn werk bij de Haagse Post afgehaald, een uur of vijf. Onderweg kreeg ik van die pilletjes toegediend, want die zouden na drie kwartier gaan werken. Dat waren kleine, eh, 25, eh, microgram, gamma, LSD 25 van de firma Sanders. De bedoeling was dat ik er vier kreeg, kleine blauwe pilletjes, maar hij schudde er een te veel in zijn handpalm uit. Ik dacht: "Da's nie erg, een beetje te veel." En dat waren zuivere dosissen van de maker zelf, Sanders

En eh, toen hebben, werden mij een aantal wetenschappelijke tests afgenomen. Ondertussen gebeurden mij de meest vreemde dingen, want alles wat ik ooit van mezelf geweten had, dat kwam op volkomen losse schroeven te staan. Ik merkte dat ik, eh, bij wijze van spreken duizenden levens binnen één minuut kon beleven. Tijd was heel lang verdwenen. Eh, eeuwen van tijd, en dan bleek het één minuut later te zijn

Bovendien, eh, week de ruimte uiteen. Er was geen ruimte meer. Ik was die enige ruimte, ik was dat universum en in mij heb ik hele evoluties gezien totdat ik op een gegeven moment uitkwam in de baarmoeder van Anna Vermelen, mijn moeder. Ik was zowel haar, zij als mezelf - voor zover je daarvan kunt spreken in die vreemde regressieherinnering - en met het nodige misbaar, eh, kwam ik als pasgeboren kind ter wereld. Ik heb dat naderhand geanalyseerd als het doorsnijden van de navelstreng, het einde van een moederbinding die ik als enig kind, opgegroeid met moeder alleen, altijd had gehad