O ασημόραχος γορίλλας σε ενήλικο άντρα, μάτια, χείλη, λάβα ,πλάνο τράβα,εκπέμπω λευκή αύρα
Φοράω μαύρα,φωναζε με κάρμα,πάντα φρέσκο πράμα,πάντα σκληρό κράμα,ευχή και κατάρα
Καταστρέφω,κατά πανω τους την κάνη στρέφω,τρέφω για τον κόσμο μου μια ελπίδα,σαν οβίδα,σαν ακτίδα φωτός μετά την καταιγίδα,στην οδό που κατοικεί ο πληθυσμος,η οδός παγίδα
Τα μάτια μου καθρεύτης,κάπιοι είδαν την κοινωνία τους,αστεία τη βία,κρύα την πολυκατοικία τους.Η ανθρωπιά σκοτώνεται, η ανθρωπιά θυσία τους.Μετα την τσέπη στην καρδιά παγώνουν τα ταμεία τους
Δάκρια διαμάντια σε βαθειά σκοτάδεια,το μελάνι μου χρυσό,καράτια,ακολούθησε τα χνάρια,τα όνειρα φτωχών,της μάνας δάκρια,μου άφησαν σημάδια,έχε το νου,στα μάτια ξεχωρίζουν τα παλικάρια
«Οι πράξεις σου θα μείνουν, Όχι το τι θα πείς
Τα λόγια είναι φτώχια,Αν δεν είσαι συνεπής
Τα μάτια σου θολώνουν,Δεν είσαι ειλικρινής
Τον πούλο,Λογο τιμής,Δεν έχεις λόγο τιμής!
Οι πράξεις σου θα μείνουν, Όχι το τι θα πείς
Τα λόγια είναι φτώχια,Αν δεν είσαι συνεπής
Προδώθηκες νωρίς, μ’αλλον είσαι ασεβής
Τον πούλο,Λογο τιμής,Δεν έχεις λόγο τιμής»

Ζούμε δύσκολα,χρόνια βρώμικα,πέτρινα ύποπτα, μαθημένοι ψημένοι,βρίσκουμε λύσεις σε προβλήματα.Ο ιστος της αράχνης,μη τον ψάχνεις,παντού μπλεξίματα η ζωή μας τζόγος, όντως σε παράνομα στοιχήματα
Αποψε γράφω με σχήματα,καθαρό LSD ,οι λέξεις μου άγρια κύμματα,αν πλεύσεις,ταξίδι πειρατών.Τα μαύρα πανιά,τα νερά μας βαθειά,είδαμε πολλά,στα μάτια μας ουλές πληγωμένων καρδιών
Το τσιμέντο, η ζούγκλα, με πνίγει επείγει να στο πώ,σφίξε τη γροθιά,κράτα γερά,αν είσαι καλά θα είμαι και εγώ. Εκτιμώ το σ’αγαπώ, μα όχι από χείλια πονηρά,οι άνθρωποι ξέρουν να γενναν και να σκοτώνουν όνειρα
Παντοτινά σε έμενα πρώτα πρότεινα να ζήσω.Τ οφόβο ,το μίσος,τη θλίψη μου αφήνω πίσω.Το χαμόγελο όπλο μου να το οπλίσω να ρίξω στο γκρίζο,το ξεκαθαρίζω πίσω δεν γυρίζω!