Κρύα η πολιτεία, εσωτερική αγωνία, οι μπάτσοι στη γωνία, μία ουτοπία η ελευθερία
Πήρα την πραγματικότητα στους ώμους μου, βαρύ φορτίο, μείον το ταμείο, στο σπίτι κάνει κρύο
Τα δάκρυα μου στο χώμα γίνονται λάσπη, καπνός και στάχτη και ο λόγος μου μέσα σ' αυτή χρυσάφι
Επαφή στενή, πρώτου τύπου, λίγα τα αδέρφια μου, από παιδί έχω μάθει και λερώνω τα χέρια μου
Σε σήψη η θλίψη, δυνατός για ό,τι και αν προκύψει, δυο πόδια πατάνε δυνατά στο χώμα, λήψη πρώτη
Δυο γροθιές σφιγμένες, ματωμένες, μελανιασμένες. Δεύτερη λήψη, στον τοίχο που χτυπάω γράφει μάχες χαμένες
Κάνω ζουμ, κυλάει το αίμα στο κρύο τσιμέντο, αντέχω και φέτο', κροσέ στο μέτρο, δύναμη σε κρεσέντο. Ένα τόνο νιώθω το βάρος στο στήθος μου, διακρίνεται στο ύφος μου, σωστά, βαρύς ο ήχος μου
Ελεύθερο το πνέυμα, το τίμημα τρύπια η τσέπη, με ρωτάς τί τρέχει
Ο πόνος με τρέφει, η μούσα μου γνέφει!
Ο περήφανος λόγος δε γονατίζει, δεν τρέμει!
Ο περίφανος λόγος δεν πέφτει, όρθιος πεθαινει
Σε διλλήματα, επιλογές, αποφάσεις, καταστάσεις και προφάσεις που σε πήγαν στα σωστά μυνήματα
Τα νήματα κομμένα, ματωμένα, ποτέ ξανά σκλάβοι για το ψέμα
Γι' αυτό πιάνω πένα!
Σπάει η παγωνιά
Άλλη μια μέρα περνάει, άλλο ένα λάθος μετράει, η Γη γυρνάει, η καρδιά πονάει και το μελάνι κυλάει
Οι καταστάσεις με κάναν αυτό που είμαι σήμερα, ζώντας μια ζωή με τα άγρια, εκτίμησα τα ήμερα
Αστικός μύθος, συνήθως μέσα στο πλήθος
Το βλέμμα των περαστικών σκυφτό, ψυχρό σαν ίσκιος
Ο ήχος της πόλης, το soundtrack μέσα στα όνειρά μας
Και εύχομαι μονάχα να ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΠΡΟΔΩΣΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ!