Yine başladı tekrardan yazan kalemim
Ben eskilerde arkanızdan konuşan elâlemim
Çiçek pazarında satılan sapsarı laleyim
Sen eskilerde yanımdan hiç ayrılmayan o yârenim

Uyan çünkü rüyaların hayallerin kadar yalan
Korkma çünkü vardır elbette beni arayıp bulan
Uyu çünkü rüyaların gerçekleşecek kadar yakın
Korkma, korkma güzel kadın, ben burdayım

'Elâlem ne der ?' kaygısıyla çıkmadım ben hiçbir yola
Belki de benim bu hâlimi görenler saçlarını yolar
Ardına bakmadan çekip gidişler kolay
Ama ardında bıraktıkların neden hep olay ?

Gülüşlerin sanki cennetin büyük bir parçası
Ağlayışlarınsa İzmir'ime yağan kar kalır
Geleceğimin sensizliğiyle dünyamın kararması
Kadar kötü bir şey yok lütfen yanımda kal kadın

Bi katre kadar olsa da kusuru örter karanlık
Sen kusurluk odamı dolduran en güzel kitaplık
Hiçbirimize göre değil şu fani cihanlık
Ben seni ömürlük sevdim, sen ise bir anlık

Her gün bendeki seni seyre dalardım
Kalemden akan mürekkebi hep zehir sanardım
Gözlerimden akan yaşlar büyük bir pınardı
Seni düşündüğüm her zaman o pınarlar akardı
Bulutumsun sen pamuk beyazlarını bana sür
Herkese değil sadece bana beyaz tonda gül
Attın kül içime işe yaramaz gönül
Yokluğuna uçan bi kuş vardı o artık hür

Bu kavurucu sıcak yazın ardındaki güz benim
Yaprak dökümüne eş değerdir içimdeki güzlerim
Bugünün değeri olmasın diye koşardım düne şirk
Sen şükretmediğim günleri aydınlatan gece güneşim'sin...