Πάνω σ’ ένα μαύρο κάβο είν’ το σπίτι του
Μοναχός συντροφεμένος απ’ τη λύπη του
Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια
Μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά
Μου ‘παν να τον πλησιάσω που ‘μαι μοναχή
Να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι’ αυτή

Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα
Για μοναδική μου φίλη την εκράτησα
Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του
Που τον κρύψαν απ’ τους φίλους κι απ’ τα πάθη του

Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα
Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα

Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα
Απ’ τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα