چقد پریشونم ، باز نسیمی رو شونم

تو منتظری تا من ، بیام بگم پشیمونم

زکی ، ببین ریخته خونم ، بیا ببین نیمه جونم

ولی هنوز هم میخونم ، توو این بازی هم میمونم

داد بزن پچ پچ همه بلندن ، باز میکنم به روت درِ جهنم

داغیشو تونستی تحمل بکن ، هوایِ بهشتو همه أ بَرَن

گرمیِ درک بوی حنجرم ، یازده ساله رو به خطرم

نوکری خودم نه به سرورم ، فرو توویِ ترس نوکِ خنجرم

شوریده و رِند توویِ شهر هرت ، بهترین کلید توویِ درِ ذهن

استفاده کردم أ مغزم فقط ، وقتی که فهمیدم دیگه مُرده دل

خونه ی خاله از کدوم وَره ، باید که آب بشه یخِ صورتش

زنگ ساعتِ شهر به یادم آورد ، نیستم توو وقتی که وقتِ بودنه

خونه ی خاله از کدوم وَره ، باید که آب بشه یخِ صورتش
زنگ ساعتِ شهر به یادم آورد ، نیستم توو وقتی که وقتِ بودنه

مردا زنا رو دست *الی میکنن ، بلند میشه ازش بویِ گندِ سنن

جماعتی میبینم که منتظرن ، بکنن همگی رویِ نعشه تو رَم

پایکوبی به پاس دوره مرگِ هنر ، تکون میدن همه بدن عرقی

چشما دوخته به کَفَل عملی ، یکی لیس میزنه گردنِ بغلی

منم سر خوش توویِ تفاوتِ خودم ، غذا نمیخورم از آخورِ دورم

توو غذایِ اینا پُر جهالته ، میزارم خودشون تناولش کنن

میرم یه گوشه و میَمو میزنم ، از امید به اینا دلمو میکَنم

دراز میکشم رو ابرِ آسمون و ، واسه رویا دیدن چشَمو میبندم

عقایدتونو میذارم رو چهارپایه ، طنابِ دارو گرشو میزنم

بعدش خیره میشم به تصویرِ آینه ، از زبونِ خودم گِله ــَمو میشنوم

خونه ی خاله از کدوم وَره ، باید که آب بشه یخِ صورتش

زنگ ساعتِ شهر به یادم آورد ، نیستم توو وقتی که وقتِ بودنه
خونه ی خاله از کدوم وَره ، باید که آب بشه یخِ صورتش

زنگ ساعتِ شهر به یادم آورد ، نیستم توو وقتی که وقتِ بودنه

دلت میخواد برسی ، به کجا ؟ تهش بشه چی؟

تو به خودت حمله وَری ، هم اسرائیلی هم فلسطین

بشین پایِ دفترت بنویس یه دلِ سیر ، شَکوه ای

شعر شو شِیر شو بیان کن شکو ، با کلامِ نافذت بشکن قفلِ فکو

تُف کن دردو کفِ دستت ، رو صورتا چَک شو خطِ سرخو رَد کن

تُخس کن طعمِ تند و تیزِ تیرِ ترسو ، تازیانه بزن به ساختمونایِ بلند

بذار ببینن سقوطشون رو ، به گُه بکش طلوعشون رو

برای پرواز کردن باید سقوط کرد ، برای طلوع باید غروب کرد

دشنامو به جونت میخری وقتی ، حقیقت باشی توو جایی که دروغ هست