[ورس یک]

همه اون چیزی رو که مفته میخوان

همه سیب رو شسته میخوان

همه لقمه رو درسته میخوان

همه تاس رو وقتی که رو جفته میخوان

دل ها از کینه و عقده سیان

نشستن شاید این جمعه بیاد

حتی بی عرضگی هم عرضه میخواد

چقد حرف های از روی پختگی داغه

شبای بدون گرگ بیدار

چرا این دل لعنتی داره به غصه ویار

چرا خبر بد شده غذای مخ بیمار

دیگه نمیخوام بکوبم یه کله مشت به دیوار
نمونده تاب و توان

از جون این آدم ناخوش احوال

از این وابسته ی به خواب و شراب

از این آدم معلوم الحال و خراب

چی میخواین؟ بیاین این جان و جوانی

لب به لب لبریز از جام و جهانه

نامتوازن و نا متعادلم هم مال شما

همه دار و ندارمو مال و منال و

گناه و ثواب و سوالو جوابو

حساب و زمانمم مال شما

فقط بیارین اون خنده هامو برام

[کورس]

تا کی تا کی تا کی قراره
همه چی انقدر ازم حرص دراره

تا کی کی کی کی قراره

همه چی انقدر ازم حرص دراره

زیر این همه فشار

دیگه با کسی یا چیزی الکی نمیجنگم

من هم باید بخندم عیب نداره

من هم باید بخندم عیب نداره

من هم باید بخندم عیب نداره

[ورس دو]

همه دارن یه مشکلی حاد

یه جا نشسته دنبال رشد زیاد

همه فحش میدن به کسی که فحش نمیداد

سیرا غنی سازی میکنن و گشنه میزاد ، هی
همه مشکلو بقیه میدونن

همه خودشونو مهم ترین عقیده میدونن

همه توو دوران برهوت دنیا گم شدن و

دیوونه ها خودشون رو سفینه میدونن، هی

انتقاد ناپذیر ها منتقدن

آزادی خواه ها خود مستبدن

ضحاک قِصه بیماره

اما خوبا تنها میرن بدا متحدن

تووی شهر نادان پرور

ناهنجاری هنجار میشه

آزاده انتخاب بکنه

به دست چه کسی سلاخی شه

همش در تجربه گشتم

عجب از مردم کج فهم

غول آفات خرافاته

منم شریک جرم نکرده ام

یه عده میگن که مالکشن

یه عده خطا کارن و ماله کشن

یه عده ماییم بی ادعاییم

حقو میگیم تا که باطله شن

روز هایی که طلب دارم ازت رو پس میگیرم

اینم امضا جوهرام

پیک حقم حقم نبود

سلامتی پیکا شوکران

هم مرتد شهر مومنا

مومن شهر مرتدام

حقوق بشر نمیدن

چون با این قسط ها نوکران

[کورس]

تا کی تا کی تا کی قراره

همه چی انقدر ازم حرص دراره

تا کی کی کی کی قراره

همه چی انقدر ازم حرص دراره

زیر این همه فشار

دیگه با کسی یا چیزی الکی نمیجنگم

من هم باید بخندم عیب نداره

من هم باید بخندم عیب نداره

من هم باید بخندم عیب نداره

[ورس سه]

اگه قول و قراری نباشه بین من و این دنیا

خیلی بهتره واسه جفتمون

میدونی چی میگم من از اونام که جنگید و

عرق ریخت ولی مزدش رو نگرفت

با این که میدونست کل پروتکل رستگاریو یعنی مرگ یه هنرمند

چون همیشه غریبه تووی شهر خودش و

کف دستش موند آثارش معلق

تو بگو ته دلت چرا پریشونی

ما همه مثل همیم و دنبال شبیخونیم نه

غریضه حاکمه تف تووش

ریششو با تبر قطع میکنم خودجوش

اینم بزار به حساب سال هایی که رفت

همه زومن رو اشتباهات نقطه های ضعف

ولی مهم نیست چجوری میخوان منو

اصلاً من رسوای عالم

بزار از شورم شعر بزاد وقتی تنها خودکارو دارم

هنوزم به یادمه تصویری از زندگی قبل از این تولدو

هیچ فکر بیخودی نمیتونه از بین ببره این تمرکز رو

ریشه هام به زمین وصلن، هنوز هستم سر قولم

من پر از ایده ام — دیدم

رسیدم به سطح بعدی

از آسمون دوم که میگه بنویس حس کن این عظمت رو

چکیدن آب شدن سوختن فهمیدن

هر مدل زمونه گردش داشته باشه باهاش چرخیدم

تا کی میشه دم نزد صبر کرد و توو صورت مشکلات خندیدن

[کورس]

تا کی تا کی تا کی قراره

همه چی انقدر ازم حرص دراره

تا کی کی کی کی قراره

همه چی انقدر ازم حرص دراره

زیر این همه فشار

دیگه با کسی یا چیزی الکی نمیجنگم

من هم باید بخندم عیب نداره

من هم باید بخندم عیب نداره

من هم باید بخندم عیب نداره