[Verse 1: Saian]
Yollar ve kapanmıştı açık bütün kollar
Seni yaşamak bile tüketmedi kim onlar?
Boynunda elleri var
Direnmek bilincinde yüzen bir tekne
Ve umutlardan çatılmış yelkeni var
Önce doğarsın sonra bir gün sırtını verip bir ağaca
Ona olmadık sorular sorarsın
Bir ömürdü ama sanki öğlen ortası bir gündü
Düşmez işte o elma başına bir türlü
Bozdu ağlarını bizzat ördüğün yaşam
Yine de değer dedin bir gün bembeyaz düğünler gördüğüm
Çocuk gibisin o kadar olgun, yorgun ve bütün insancıl okullardan kovgun
Sondu sandıkların nüksedecek oldu
Sen onu da kesip atacak oldun, nedir?
En fazla bir koldu
Bedenim temiz bir sayfa üstünde leke dilim
Bir şiir bitmez asla her zaman terk edilir

[Nakarat: Bedo]
Damlıyorsa sözlerimden
Saf gözlerimden
Al özlemimden cevabı
Çıkmıyor midemden
İçtiğimden
Kustuğumdan
Fena halim
[Verse 2: Saian]
Olmadı mı bir banka oturup ağladığın, düşlemedin mi yağmuru?
Geçip karşısında kollarını bağladığın
Ve hiç kopmadı mı seni hayata bağlayan sicim?
Ya da yaktığın sayfaların birkaç güzel gün için
Ne demekti kapılarında yazan
Yaranı gösterip onlara anladım kentlerden çekildiğin zaman
Yazdığın bütün o sayfalar yanar içimde fakat yazamadıkların var
Onlar tutunup kanar içinde
Bir şekilde gelebildin sahip olduğun yaşa
Boynunda bir urgan iple nasıl yaşanırsa yaşa
Bir bilinç hâlinden çıkıp dönmek için taşa
Ve manâsını vermek için gözümdeki yaşa
Önce inip çarmıhından herkesi sarsan
Elimdeki kalemdir o kalem ki sana asa
Yazabilmek için bir masal bulup
Cehennemin ortasında cehennem olmayan her ne varsa

[Nakarat: Bedo]
Damlıyorsa sözlerimden
Saf gözlerimden
Al özlemimden cevabı
Çıkmıyor midemden
İçtiğimden
Kustuğumdan
Fena halim