بامداد قدیم از ذهنم پاک نمیشه
چهارده ساله بودم که نوشتم اولین شعرم، اولین قسم
ترق ترق زیر پام
له کردم روزارو قدم زدم
به سمت شب، شدم یه شبگرد با یه پلاک رو گردن
وقت خوابه برو خونتون چاقال
آه، میبینی گردن ماس باز
میبینی اینارو ولی میکنی باز کارتو
توی وطنمم توی عمق دل شب
غرق شدم، خیلی وقته از اونورا کندم
فاز نگیر، بذار کنار، هیپ هاپ نمنه؟
ماها دود خوردیم، دود چراغ، نه علف
ابله، دیگه نمیبینم روزا میاد و میره و هیچی نمیشه
همه چیرو که تو ساکت
پیاده میرم تو شهر، دنبال شرم
ولی میبندم دهن فاسد تر از پلیستو
زندگی پول نیست ولی پول همه چی
شاید حق با تو باشه، شاید من
توام زخمای روحتو با تفت پاک کنی و
بمالی صورتت بگی منم مردم
میزنیم داد از بالا بام تهران
فازم بالاست بهم میگن بامداد
همیشه طلوعه، همیشه غروبو میکشم و وا میستم و تف میکنم تو روحت
من یه آدم جدیدم