Γυάλινη βροχή στην ταράτσα αντηχεί
Ίδια μ’ όσα λες, λόγια με υπερβολές
Σαν φως τα σκοτεινά σου σκίζω για να σε βρω
Να βρω μες στα φτηνά σου κάτι σαν θησαυρό
Παίζεις με πειθώ τα ψέματα σωστά
Θα παραιτηθώ στου δρόμου τα μισά
Αν δε σε γνώριζα, λοιπόν τι θα ‘χανα
Εσύ στ’ απόνερα, εγώ στα διάφανα

Δε γουστάρω παραμύθια
Το μυαλό η απάτη μού τρυπάει
Θέλω μόνο την αλήθεια
Την αλήθεια όσο κι αν πονάει

Δε γουστάρω αν δεν είσαι
Η εξαίρεση αυτού του κόσμου
Την αγάπη προσποιείσαι
Κι είσαι μάλλον ο Τιτανικός μου

Θάλασσα πλατιά στων ματιών σου το βαθύ
Πού ‘ναι η ομορφιά, απ’ το μπλε ν’ αναδυθεί
Να έχω ένα λόγο, χρόνια να σ’ αγαπώ
Ν’ αγγίζω κάθε φόβο, δίχως να χαραχτώ
Ό,τι δεν τολμάς, μια μέρα σε μισεί
Ρόλους προτιμάς, για να μην είσαι εσύ
Εγώ σε ήθελα διαμάντι σπάνιο
Συγχρόνως γήινο και ωκεάνιο