[Verse 1 & Hidra]
Zihnimdeki kelepçelere el yazımla kilit vurdum
Bu en fakir coğrafyada tebessümler ümit burnu
Sağ yanımda bi çocuk öldü sol yanımda müzik durdu
Bir kadın konuştu soğuktan kızardı minik burnu

Bikaç sarhoş yolcunun adımlarında tren garı
Siren çalıp durdu fakat s..lemeyen bi ben varım
Eksik kalma sen de konuş her bi haltı bilen kadın
Kalan kalır giden gider kalan gider giden kalır

Bikaç sonbahar eskittim şahit oldu karıncalar
Şimdi uyu ve kart sesim gelip kapını çalınca kalk
Eksildikçe zaman artık şarkılarda yarım çalar
En son vaktin dolar tabuta konarsın ve canın yanar

Bu boktan şehrin boktan havası benim boktan hallerim
Çocukları da mutsuz artık güneşsiz mahallenin
Şimdi şehrin insanında aşık olma zahmeti
Ve şimdi şehir insanların kalbi kadar sahtedir

[Nakarat x2] Ferzan
Bunu yaz dedi kalem bana yaşamak istiyosan gel yanımda kal
Dik duramıyo kimse bi kalem kadar beni anlayan ahali karıncalar

[Verse 2 & Hidra]
Şimdi sus ve dinle beni her sevdiğin gitti demi
Sen de mutlu görünmeye çalıştın hep siktir edip
Bekleme hiç çünkü geriye dönemez artık hiçbi gemi
Artık yerin yurdun belli hiçbi yerin hiçbi yeri
Hepiniz aşka inanacak kadar salak ve saftınız
Fakat aşkı aradınız ve kaydı gitti şaftınız
Kaybettiğiniz yetmedi ve ölene kadar battınız
Siz inandığınız aşkı aptal ihtimale sattınız

Fikirlerimi kemirmekte beynimdeki fareler
Bundan dolayı kaçamadım hiç sigaradan ve kahveden
Herkes bilir herkes bildiğinden hep kelam eder
Giren bi daha çıkamıyor lan aşk denen keraneden

Hayattır devam eden ve hep bayattır ekmeğin
Hep fay hattı hiçbi dalga deviremez bu tekneyi
Uyanın artık artık boşuna cefa mefa çekmeyin
Çünkü kimse vazgeçilmez kimse yek ve tek değil

[Nakarat x2] Ferzan
Bunu yaz dedi kalem bana yaşamak istiyosan gel yanımda kal
Dik duramıyo kimse bi kalem kadar beni anlayan ahali karıncalar