Kendimi bildim bileli yollarda tükettim koskoca bir ömrü
Bir uçtan bir uca gezdim şu fani dünyayı
Okumuşu, cahili, yoksulu, zengini; hiç farkı yok hepsi aynı
Sonunda ben de anladım hanyayı Konya'yı

Sanki insanlık pazara çıkmış ekmek aslanın ağzında
Bir sıcak çorba içer misin diyen yok
Dört duvarı ören çatısını kapatıp içerden kilitlemiş kapıyı
Bir döşek de sana serelim buyur diyen yok


Tek bir soru ;
Hemşerim memleket nire?
Bu dünya benim memleket

Hemşerim esas memleket nire?
Bu dünya benim memleket
Tövbe, tövbe, tövbe!


Kardeşlik ve eşitlik üstüne uzun uzun nutuklar çekip
Niye senin derin benden daha koyu diyen çok
Kaşının altında gözün var diye silahlanıp ölüme koşarken
Kalan dul ve yetim ne yer ne içer soran yok

Gaye garibim bulamadı çözümü oturdu etti bunca sözü
Gelin hep beraber anlaşalım diyen yok
Zaten paramparça bölünmüş ve yaşanmaz olmuş dünyamız
Daha fazla kesip bölmeye hiç gerek yok
Tek bir soru ;
Hemşerim memleket nire?
Bu dünya benim memleket
Hayır anlamadın !

Hemşerim esas memleket nire?
E dedim ya yahu;
Bu dünya benim memleket
Tövbe, tövbe, tövbe!