Δυο βοριάδες δυο
Ο καημός κι ο πόνος
Και στη μέση εγώ
Χώρια σου και μόνος

Να ’ταν και να σ’ έβλεπα
Στις πτυχές του ανέμου
Να μου φωνάζεις σ’ αγαπώ
Να σε φωνάζω Θεέ μου

Χαράματα κι ακόμα
Και το δικό μου σώμα
Όρθιο στέκεται
Κι εσύ τα μάτια κλείνεις
Στη μοναξιά μ’ αφήνεις
Που δεν αντέχεται

Δύο δρόμοι δυο
Μοναξιάς και πόνου
Από πού να βγω
Στη μεριά του κόσμου

Θα ’θελα να μ’ έβλεπες
Σε ξενύχτια άδεια
Από καρδιάς να σε δεχτώ
Σαν μιαν αγάπη άγια