Η Μαίρη η περίφημη αρτίστα
Που έντυνε τις νότες της μετάξι και χρυσό
Ξεγέλαγε τ' αγόρια απ’ την πίστα
Τους χάριζε ένα όνειρο που ήτανε μισό

Δεν κάνει πια για μένα η επαρχία
Μου είπε και το έγραψε στα τζάμια τα θολά
Ταξίδεψε να βρει την ευτυχία
Σε φώτα και μαρκίζες που υπόσχονταν πολλά

Συχνά ονειρευότανε
Πως τάχα παντρευότανε
Και έκανε παιδιά
Συχνά ονειρευότανε
Αστέρι πως γινότανε
Κι ησύχαζε η καρδιά

Παίξε ταξίμι
Για το αγρίμι
Που κρύβω στην ψυχή
Δώσ' μου κουράγιο
Για το ναυάγιο
Δεν είχα άγιο εγώ μες στη ζωή

Κυλούσε στους ανέμους φυλλαράκι
Τη βρίσκαν στο δυάρι της... του κόσμου τα δεινά
Μια νύχτα κάπου στο Μοναστηράκι
Κατέληξε παιχνίδι στα χέρια του Μηνά
Η Μαίρη που δεν πήγε σ' άλλα μέρη
Που έζησε να κάνει χατίρια αλλονών
Δραπέτευσε -απ’τον έκτο- μεσημέρι
Τη μέρα που γινότανε τριάντα δύο χρονών