تهران،۹۴
چند وقته جمعیم دوستا با هم
حس خوبی به شب و روزا دارم
اینجا دورم همه خوبا و نابن
چشما قرمز انگار خون آشامم


بالام نصفه شب از هزار تیکه ــَم حالا
با ما قِصه قشنگه باز میگم حالا
دیگه سقف داره میچرخه دورِ سرم
آزاد مثلِ پرنده ها میرم بالا

هِی زدم من وید تا صبح
دستم دارم فقط از پیک آسو
اِنقد خوبم که هر تصویری برام انگار یه اثره از پیکاسو
ریه از سنگه و گردن فلزی
بزن که تو هم بم حتما برسی
به جا خون تویِ مغزم هنسی
بدنم گرمه انگار رفتم برزیل
اپیکور اومده امسال پاشید که
هر وقت کار میده تهران پاچیده
پس همه میریم انگار تا چین و
چشما خط میگن وِل کام داشی
هِی، مغز میده تلفات به دل
همش گل دستمه عینِ ملوان زبل
کلمات عینِ تومورِ تو مغزم
هر کی دیده میگه سرطان گرفت
هی دود میده گوش حلق بینی
من جوری کوش میزنم که توش حرفی نی
هی شیشه باز میشه روش تمرینی
انگار دنیا هم عاصیه از ژست ما که
دافت قفلیِ مغزش به لاکه
دافم قفلیه مغزش بلاکه
چون گلمون از جنسِ خاک
سمیه وحشی و سبز عین هالکه
بالام نصفه شب از هزار تیکه ــَم حالا
با ما قِصه قشنگه باز میگم حالا
دیگه سقف داره میچرخه دورِ سرم
آزاد مثلِ پرنده ها میرم بالا

حواست باشه تو هر ور میری
بپا اپیکوری نشی چون بد رَد میدی
سمتم نیا قطعا دیدی که
ریم سربازه مغزم ریگی
زندگیِ روالِ چیه
دلار کجاست تراول جیبِ
اپیکور باز یه کار تِز میده
بعدِ شیش ثانیه تهران ترکیده
گلم گلم کلاً گلم کدومه
دورم پُر از کدن بلند ولومه
جُزم بلند دو رنگ و سم توتونه
خودم خولم و منگ و بنگ تو خونه
لش شدم و مستم چتم
اگه برمودا گل باشه هستم برم
شب رو دافِ دور دور
ولی روز لبِ ساحل عین خرچنگ ولم
چون حسین دیگه مغزش رده
اِنقد زده مخو هنگش کرده
توم تی اچ سی هست اِنقد
انگار گُل الکلِ رگ من میکده
هی میزنیم خوب شیم باز
تکست میگم آرمان میره روش بیت باکس
دافم به جا میک میده زود وید پاس
لاشی انقد موش فره انگار توش پیتزاست
بالام نصفه شب از هزار تیکه ــَم حالا
با ما قِصه قشنگه باز میگم حالا
دیگه سقف داره میچرخه دورِ سرم
آزاد مثلِ پرنده ها میرم بالا
متفقین
اپیکور بند
حسین تهرانه
جمعه شب تو راهه