Με καίει η δική σου φωτιά
Ο, τι βαθιά μου χαράζει το δέρμα
Είναι αυτή η επαφή
Όταν σ′ αγγίζω και φτάνω στο τέρμα
Με των χειλιών την αφή

Κι εσύ με ρωτάς αν σε θέλω
Κι αν λιώνω στα δυο σου τα μάτια
Κι εγώ στο μυαλό μου σε φέρνω
Και σπάω σε χίλια κομμάτια

Άσε την πόρτα μισάνοιχτη και σαν καφές πρωινός
Διάλυσε εσύ τα σκοτάδια μου με των ματιών σου το φως
Όπου κοιτάζει το βλέμμα μου θέλω κι εσύ να κοιτάς
Κι όσο αντέχουν τα χείλη σου φίλα με μη σταματάς
Σαν το φεγγάρι που μένει μονάχο

Τα βράδια και στάζει σιωπή
Σπάει η φωνή μου σαν κύμα σε βράχο
Κι έχει στα δύο κοπεί

Ο, τι βαθιά μου χαράζει το δέρμα
Είναι αυτή η επαφή
Όταν σ' αγγίζω και φτάνω στο τέρμα
Με των χειλιών την αφή
Κι εσύ με ρωτάς αν σε θέλω
Κι αν λιώνω στα δυο σου τα μάτια
Κι εγώ στο μυαλό μου σε φέρνω
Και σπάω σε χίλια κομμάτια

Άσε την πόρτα μισάνοιχτη και σαν καφές πρωινός
Διάλυσε εσύ τα σκοτάδια μου με των ματιών σου το φως
Όπου κοιτάζει το βλέμμα μου θέλω κι εσύ να κοιτάς
Κι όσο αντέχουν τα χείλη σου φίλα με μη σταματάς
Άσε την πόρτα μισάνοιχτη και σαν καφές πρωινός
Διάλυσε εσύ τα σκοτάδια μου με των ματιών σου το φως
Όπου κοιτάζει το βλέμμα μου θέλω κι εσύ να κοιτάς
Κι όσο αντέχουν τα χείλη σου φίλα με μη σταματάς