[Verse 1: Φορτσάτος]
Ήταν μεσάνυχτα κι εγώ παραληρούσα στα πεντάγραμμα
Έβλεπα όνειρα, τα μάτια μου ορθάνοιχτα
Ένιωσα άβολα, με δυσκολία ανάσανα
Ξανά με βάραινε το προπατορικό αμάρτημα
Ήμουν μόνος μα κάποιος ήταν δίπλα μου συγχρόνως
Τον ένιωσα, ήταν ψυχρός σαν δολοφόνος
Περπατούσα στα τυφλά σα να με οδηγούσε ο δρόμος
Σαν να 'μουν κάποιος άλλος, ναι, του εαυτού μου κλώνος
Βάδιζα σε μέρη που δεν ήξερα, ήταν άγνωστα
Μα κάτι μ' οδηγούσε σαν αγέλη λύκων, χάρισμα
Ξαφνικά ο χρόνος είχε σταματήσει
Οι αισθήσεις μου απλώθηκαν σ' ανατολή και δύση
Ξαφνικά το αίμα κόπηκε, τα πόδια παγώσαν
Τα μάτια ανοίξαν μπροστά στο θέαμα που αντικρύσαν
Ένας άντρας ψηλός μπροστά μου φάνηκε να πέρασε
Κοίταζε επίμονα, γελώντας με προσπέρασε
Μια ανεξήγητη οργή μέσα μου άνθισε
Το χέρι μου πλησιάζοντας την τσέπη κάτι άνοιξε
Ένα μαχαίρι που δεν ήξερα πως κράταγα
Με άσχημες διαθέσεις τον ψηλό άντρα σημάδευα
Με πονοκέφαλο την άλλη μέρα ξύπνησα
Οι εφημερίδες λένε για έγκλημα στον Πειραιά
Τα ρούχα μου γεμάτα αίματα τα βλέπω
Συγκεκριμένα τι έγινε χθες το βράδυ δεν ξέρω
[Bridge: Άσαρκος, Φορτσάτος]
Ήταν μέσα μας για να υπερασπίσει την τιμή του
Ήταν μέσα μας για ό,τι είχαν κάνει στη μουσική του
Ήταν μέσα μας και ήθελε την πόλη δική του
Ήταν μέσα μας ο ένατος της μουσικής ο δαίμονας

[Verse 2: Άσαρκος]
Νυχτερινές περιπλανήσεις κάπου στο κέντρο, κινήσεις του λόγου στο μέτρο κάνω βήμα κι άλλο βήμα, ψάχνω θύμα κι άλλο θύμα, σκόνη, συντρίμμια
Κομμένες φωνητικές χορδές, μες στην Αθήνα θαμμένες
Αφήνω εγκαταστάσεις ηχογραφήσεων ερημωμένες
Κάνω στάσεις και νεκρωμένες παραστάσεις
Παρακολουθούν των ΒΠ αντιδράσεις, κρατήστε αποστάσεις
Το σώμα στην Ελλάδα, στα μάτια μου φωτιά, στο στόμα λάβα κι η σιωπή
Νεκρή για πάντα κατοικεί εκεί που χτίσατε του λόγου φυλακή
Ο κλειδοκάτορας επέστρεψε ανοίγει κελιά, δεκάξι χέρια υψώνουν γροθιά
Ο ένατος φτιάχνει θηλιά
Για τον φύλακα των οχτώ αληθινών κι αυθεντικών λόγων
Οι εκπρόσωποι των δρόμων, φωτιά