Ξύπνα ρε φίλε, σου μιλάμε
Ώρες ώρες κάθομαι και σκέφτομαι το που πατάμε, τι συζητάμε
Καταδικασμένη γενιά
Καταραμένοι από τη στιγμή που ξεκινάμε, γεμάτοι μένος
Γεννημένος το 83΄ άστα αυτά, σε πάω κατευθείαν στο 93'
Έτσι απλά, δέκα χρόνια μετά
Σε μία ευαίσθητη ηλικία γνώρισα τα στενά
Μ’ αέρα στα πανιά, και στα μυαλά, παραπανίσιο
Ποτέ δεν είδα μάχη ίσο προς ίσο
Έμαθα να φυλάγομαι απ’ τον ίδιο μου τον ίσκιο
Κράτησα τον D καθαρό, τουλάχιστον έτσι νομίζω
Αφού εκεί που γυρίζω παίζουν πολλά που δεν μπορώ να γνωρίζω
Ίσως δε θέλω κιόλας, για να σου πω την αλήθεια
Ο φόβος δε μ’ αγγίζει γιατί έγινε συνήθεια
Grafitti και λοιπά, χόμπι παράνομα, πολλά σκηνικά
Θα με νιώθεις άμα βάφεις πριν το 97', γεμάτα μαγαζιά σε συναυλίες
Τρελά παιδιά στις συνοικίες
Ιστορίες χαραγμένες στο μυαλό
Κάτω απ’ τα αστέρια σου Αθήνα σιγοτραγουδώ, στο πέρασμα του χρόνου
Γεμίζω το ποτήρι μου στο όνομα του δρόμου
Σα σινεμά, βλέπω σαν έργο τη ζωή
Βλέπουμε διάφορα πλάνα όμως στην ίδια σκηνή
Βλέπουμε διάφορα πλάνα όμως στην ίδια σκηνή