Κάπου στα δέκα, αρχίζω να καταλαβαίνω
Τι παίζει με το θέμα ζωή, ποιόν κοροϊδεύω
Τον εαυτό μου ή εσένα το χαρτί την ίδια μου την πένα φτύνω
Δε γνωρίζω τι θα γίνεις και το τι θα απογίνω
Θέλω δύο λεπτά
Στο ένα να ανασταίνονται νεκρά παιδιά από ναρκωτικά...
Για να επιβάλουνε το νόμο τους μέσα στην πόλη που τους πότισε βελόνα υγρή
Να ζητάνε πίσω τη ζωή κι ας ξέρουνε πως δεν υπάρχει ελπίδα για επιστροφή
Στο άλλο λεπτό, ζητάω πίσω την ταινία
Που υπηρέτησα σε θάλασσες σκοτεινές με τρικυμία
Ρουφιάνοι να ψάχνονται, όλοι για μεταθέσεις
Φυλακές στις φυλακές για αντιπαραθέσεις
Με ανώτερα κεφάλια που ‘χουν στον ώμο πλάκες
Εγώ τους έκρινα ως άτομα με ειδικές ανάγκες
Είναι τέτοια η ηλικία μου εικοσιδύο
Και για ό, τι περαιτέρω θα τα πούμε εν καιρώ