[Verse 1: Hatemost]
Είμαστε κάτω από το Zeppelin
Εν θερμώ, εν-θερμοί, γενιά του Nephelim
Ελεύθερη πτώση, ελεύθερη γνώση
Μα η απόσταση μικρή της απόγνωσης
Ανθρώπινη όψη, λέγειν υψηλής απόδοσης
Ημίθεοι, κάβα με νέκταρ κόκκινης απόχρωσης
Αποβολή του λογικού
Έχω στα χέρια μου το πλάνο της απόδρασης
Γνώση άμεση, τόσο προσωπική
Εντοπίζω την αλήθεια ώστε ιδού η αποκάλυψις
Δώσε λίγο τόπο
Πάμε στη διαδικασία της ανάφλεξης
Νιώθω πάντα και το γράφω, δίνω δεινοσαύρου κάτω γνάθο
Σπάει τον πάγο με το flow αθηναϊκής παράδοσης
Είναι μυστήριος φωτισμός
Από 'δώ πηγάζει και βγαίνει κι ο δρόμος φωτεινός (φωτεινός)
Άρρωστος ο χειμώνας ο φετινός
Κοιμούνται γιατί κλείνει τα 40 ο πετεινός
Ενήλικος ο στίχος, εφηβικός ο θυμός
Καταρράχτης στα ποτήρια τους σα φυσικός χυμός

[Chorus: Hatemost]
Κορμί ανεμοδαρμένο, άνεμο τους φέρνω
Κορμί ανεμοδαρμένο, άνεμο τους φέρνω
Όταν η θάλασσα ανταμώνει τη στεριά
Η ροή μου δυναμώνει τη φωτιά, Υδροχόος
Χαρτί αιματοβαμμένο, αίμα το γραμμένο
Χαρτί αιματοβαμμένο, αίμα το γραμμένο
Απ' το Βαρδάρη φέρνω, μέχρι το Μελτέμι
Όταν ο κόμπος στο χτένι φτάνει χτυπάω, Υδροχόος

[Verse 2: Hatemost]
Ρόφημα βιταμινών
Ακολουθία συνειρμών στον κύκλο τον ποιητών
Δραπέτες του Panopticon, ουσιών ανόθευτων
Οι κάτοχοι των γνώσεων, οι φωνές των αγνών
Ο σκοπός του πνευστού, στο χείλος του γκρεμού
Η μυρωδιά του πειρασμού, η αίσθηση του κενού
Μυαλό καινοτόμο, οι άνθρωποι θέλουν χρόνο
Να συλλάβουν το δικό μας τόνο, το δικό μας δρόμο
Δεν τρώμε τα παιδιά μας απ' τον Κρόνο
Δε θέλουμε άλλο δικό μας κλώνο, βγες από τη λαιμητόμο
Πατέρας δε δηλώνω, είμαι τέρας δημιουργίας
Με σώας τας φρένας, ακέραιοι στο κέντρο της Αρένας
Δεν είμαστε άλλος ένας με λήξη καριέρας
Βγάλαμε εις πέρας την αποστολή, κρατάμε το δέρας
Δε μας παίρνει ο αέρας, μας ταξιδεύει ως το τέλος της μέρας
Όλοι παιδιά της ίδιας μητέρας

[Chorus: Hatemost]
Κορμί ανεμοδαρμένο, άνεμο τους φέρνω
Κορμί ανεμοδαρμένο, άνεμο τους φέρνω
Όταν η θάλασσα ανταμώνει τη στεριά
Η ροή μου δυναμώνει τη φωτιά, Υδροχόος
Χαρτί αιματοβαμμένο, αίμα το γραμμένο
Χαρτί αιματοβαμμένο, αίμα το γραμμένο
Απ' το Βαρδάρη φέρνω, μέχρι το Μελτέμι
Όταν ο κόμπος στο χτένι φτάνει χτυπάω, Υδροχόος

[Verse 3: Hatemost]
Ένας άνθρωπος απέναντι πεθαίνει, είναι εκεί κανένας;
Να δει τι θέλει, να σφίξει κάποιου το χέρι
Καρτέρι τ' αρπακτικά, χορηγούν ηρεμιστικά
Θορυβούν τα κρουστά, τα τοποθετούν από πιστά
Αρνητικοί θετικά, επεμβαίνουν μυθικά παιδιά
Παρορμητικά, μάτια ερμητικά κλειστά
Αφήνω πίσω μοχθηρά φίδια από ποτάμια πορφυρά
Χαιρετάω με δέος πόνε, εργαστήριο η χαρά
Πολλοί οι ευνούχοι, πολλοί οι Βρούτοι
Πολλοί στουπί εδώ, δεν το κουνάνε ρούπι
Τι κρύβει το κουτί εκεί κάτω στην καταπακτή;
Αναλαμβάνουμε ανασκαφή, ποιος θα μείνει στο κουπί;
Ο αριθμός στο κελί, το μυαλό το κλειδί
Χωρίς καμιά οφειλή φεύγω και πες με αφελή
Το μυαλό μου με ωφελεί, το μυαλό σου το μυαλό του μια φωνή
Μιλάμε ζωή μας δίνεις αφορμή

[Chorus: Hatemost]
Κορμί ανεμοδαρμένο, άνεμο τους φέρνω
Κορμί ανεμοδαρμένο, άνεμο τους φέρνω
Όταν η θάλασσα ανταμώνει τη στεριά
Η ροή μου δυναμώνει τη φωτιά, Υδροχόος
Χαρτί αιματοβαμμένο, αίμα το γραμμένο
Χαρτί αιματοβαμμένο, αίμα το γραμμένο
Απ' το Βαρδάρη φέρνω, μέχρι το Μελτέμι
Όταν ο κόμπος στο χτένι φτάνει χτυπάω, Υδροχόος