[Verse]
Nostalji, ne kadar da komik bir duygu
Açığa vurduğum tüm bu duygulardan dolayı tükenmiş hissediyorum
Ya hep ya hiç, hiç hevesli değilim
Ama zamanı geldiğinde, beni beyaz ketene sarın
Buna mahkümum, akıl sağlığım için söylüyorum
Ne felaket olursa olsun, bunu kendim için yaptım
Tüm fantezilerini sikeyim
Sen merdivenlerden düşen bir yılansın
Benzetmelerde konuşmayı tercih ederim
Bunca işten bıktım usandım
Ve ailem dışında hiçbirine güvenemem
Sırada ne olduğunu bilmiyorum
Asla özlemediğim parçalanmış bir ölü
Beynim esrar ile birlikte yaşıyor
Bu karanlık uçuruma direnebilir miyim?
Başlamadan bunda bir işaret bırak, sadece bırak işte
Zihnim prizma biçiminde
Ve zaman zaman bir eyalet hapishanesi
Gecikmiş gibi hissetmeye hakkım yok
Görüşüm tehlikede olduğunda ışığı göremiyorum
Ve hangi hayatı almayı seçmeliyim?
Kalan ne, bir oda mı yoksa bir boşluk mu?
Onlar yüzleşmemiz gereken söylentiler
Geç olacağına erken olmasını tercih ederim
İngiliz Film ve Televizyon Sanatları Akademisi'nin daha doğru olmasından sonra aktörleri gördüm
Namlunun ucu demek istedim
Onların şarkı söylediğini duyuyorum, bu aynı ilahi
Uzun mesafede depar atmaya çalışıyorlar, Mo Farah gibi
İş işten geçtiğinde düzeltmeye uğraşıyorlar, hiç zahmet etmeyin
Başka yolu yok, bu ürpertici düşünceler, en çok bizi seviyor
Seninle yatmak istiyorum ama uyku hala ölümün kuzeni
Yani iki hafta çokta uzun değil, öyle değil mi?
Evet, bu bir geri dönüş olacak, geri sarma tuşuna basmayacağım
Sadece doğru bağlarla bağlanmış hayatımı izle
[Chorus]
Kimse, kimse beni dinlemiyor
Kimse, kimse beni dinlemiyor
Kimse, kimse dinlemiyor
Kimse, kimse beni dinlemiyor
Kimse, kimse beni dinlemiyor