[Verse 1]
Bu kez halat tam ortasından koptu;
Şehir,bütün serserileri sofrasından kovdu
Ve aşk; hayatımıza zor "Kasım"lar soktu
Tanrı, "Kadın"ı yarattı; sonra özgür olmasından korktu

Yıpratırken hiç geçmeyen saatler bizi;
Gelecek oyalıyordu penceremize vaatler dizip
Etrafında kalabalıklar oluştukça yitiriyordun kimliğini;
Çocukluk mahallem gibi

Yalanların kirlettiği tenimi hatırlarım
Döktüğüm kan,gözyaşı ve terimi hatırlarım
Ben cehennemde yanıyor ol'cam okşuyorken tenini satırlarım
Cennette uyuyamam, yerimi yadırgarım

Toplum denen bataklıkta batar yalnız
Doğrular para etmez ve tüccarlar satar yanlış
İnsanlar, mezardaki kimsesizler kadar cansız
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız. (Ah)

[Nakarat 1]
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız (Ah)
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız (Ah)
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız (Ah)
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız (Ah)
[Verse 2]
Tenha bi' barın en karanlık köşesinde yudumlarken viskimi;
Göze aldım onunla göz göze gelmek riskini
Yalnızca izlemek dahi haz veriyorken;
İçimde bi' şeyler istiyor bu hazzın "yirmi beş" mislini

Bazı tutkulardan kaçılamaz mı?
Bazı travmalar ne yapsan da aşılamazdı
Saat tam on ikiyken telefonumda bi' kaç mesaj;
''Tebrikler, tam 'yirmi beş' yaşına bastın.''

Fakat ben hala küçük bir çocuğum; faturalardan uçak yapan
Oyun vaktimden çalar ''büyümek'' denen şu şaklaban
Dizlerim kanasa dahi; Annem artık kucaklamaz
"Yirmi beş" dakikadır tekrar eden bu parçadan

Çok sıkıldım! Kavradım paltomu;
Tıpkı kavradığım gibi Luther King ve Malcolm'u
Çıkarken yarım kalan bi' hayal,bir de bira bıraktım
Masaya tam yirmi beş lira bıraktım
Yirmi Beş!

[Nakarat 2]
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız
Yirmi Beş!
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız
Yirmi Beş!
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız
Yirmi Beş!
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız
Yirmi Beş!