[Verse]
Saat 1, ruh hastaları hariç herkes uykudadır
Günlük ziyaretine gelir bütün saçma duyguların
Pencereden bak; ne kadar masum şu anda
Mahallenin kavgalarla sulanan pis kuytuları
Kimse yok karanlığında etraf dört duvar asılır
Yüzün, ya intihar ya mutsuzluk bul arasını
Son yarım saattir elindeki telefonun nedeni;
Eski sevgilinin bilmediğin numarasıdır
Saat 2, senaryolarının sonunda hep mezar
Hayata tutunmaya çalış kanayan yaranı Rap' le sar
Birkaç satır sonra sinir krizi geçirip hemen mutfağa koş
Ve avcunda bi’ kaç tane depresan
Bozulur dengen tehlikense hayati pek
Mutlu sayılmazsın abim hayat çekti baya dibe
Ve tekrar aynı halüsinasyon durma sıkıca sarıl
Doğmayacak çocuklarının hayaline
Saat 3, bağır fakat kimse olmaz duyan ıssız
Bi' yer karanlık bi' ev var gidip dayanırsın
Kapıya, fakat açan yok bu kabustan
Yerde yarı baygın halde uzanırken uyanırsın
Belki de bu acı senin sen olmanı sağlıyo’dur
Sende umutlarını sahte insanlara bağlıyo'dun
İçten içe bağırıyo'sun (Kendine gel aptal herif)
Hiçbi' şey yokken aklında ne sikime ağlıyo'sun?
Saat 4, ufaktan tükenmekte gücün
Şimdi çocukluğunu düşün her şey düzelmekte bücür
Tekrar ayaklanıp koltuğuna otur unutma
İnsanoğlu uçarken de düşerken de küçük
Artık kabullendim benimseyip yenilmeyi
Çünkü; hayallerim dahi çalındı bak benim değil
Şimdi etrafa bak sonra anla aptal herif
Dünyanın en büyük yalanı; sonsuza dek seninleyim
Saat 5, aman sakın ağlama zombi gül hep
Toparlanma zamanı bak geçirsen de zor bi' süreç
Gözlerine yavaşça hücum ederken uyku doğar
Dağların ardından yine biraz cılız mor bi' güneş
Kimsenin aslında ihtiyacı yok lan meleğe falan
Bi' şairsin onca mısra yaz fakat son heceye bakar
İnsanlar, sabah ezanı okununca huzuru bul
Bırakma, yani bi’ sonraki geceye kadar