[Verse 1: ΤΖΑΜΑΛ]
Δεν είμαι καλλιτέχνης, είμαι της πιάτσας παίχτης
Από τα μάτια έμαθα ότι ξεχωρίζει ο ψεύτης
Δεν έχω διδαχές, ηθικοπλαστικές
Ψάχνεις Άγιο; Υπάρχουν εκκλησίες πολλές
Βουτηγμένος μες στα πάθη μου, άνιση η μάχη μου
Σφίγγει ο κλοιός και το νοιώθω στο στομάχι μου
Δουλεύω για το νοίκι μου και για το χαρτζιλίκι μου
Κρεμάω τις ιδρωμένες μπλούζες μέσ΄την αποθήκη μου
Ξέρω τον ασφαλίτη μου, προσέχω πού πάω
Καβατζωμένος είμαι για όπου κι αν ξεκινάω
Ζούμε σε τρύπες χτισμένες πριν από πενήντα χρόνια
Φοράμε σαν και πρόπερσι τα ίδια παντελόνια
Μαθαίνουμε τα μυστικά της πυγμαχίας
Σ΄ έναν ημιώροφο παλιάς βιοτεχνίας
Δουλεύουμε πολύ, πληρωνόμαστε δράμια
Ακούμε Σιδηρόπουλο και Σιγανά Ποτάμια
Συγχωρούμε αλλά ποτέ δεν ξεχνάμε
Αν δε σε πάμε, δε σε πάμε και δε το συζητάμε
Κότσο πες τους, τι είναι αυτό που πρώτα κοιτάμε
Δώσε τους μία γεύση από τους δρόμους που περπατάμε
Φίλοι κάθονται στο πάρκο μονάχοι παραμιλάνε
Πληγωμένοι αλήτες που στα αλήθεια πονάνε
Κέρνα μια μπύρα κι άνοιξε τα αυτιά σου καλά
Γιατί οι πιο βαριές κουβέντες, λέγονται αργά
Και μη φοβάσαι, αυτά δε θα τα πω πουθενά
Δεν είναι γραμμένα στο σενάριο, θα μείνουν κρυφά
Είμαστε εμείς κι άλλοι πόσοι σε κάθε γειτονιά
Αιχμάλωτα καβούρια μέσα στον ίδιο κουβά
Σαν χειροπέδες που μπαίνουν σε ανήλικα παιδιά
Προσευχές τα λόγια που λύνουν τα δεσμά
Reality rap, φτιαγμένο στα Βαλκάνια
Θεσσαλονίκη, μάνα μου, ζω μες στην παράνοια
[Chorus: ΤΖΑΜΑΛ]
Δεν υπάρχουν άγιοι, όλοι χρωστάν στον Θάνατο
Δεν έδιωξα το μίσος μου, κάποιος μου είπε «αγάπα το»
Ζάρι η ζωή μας και εμείς φωνάζουμε «ρίχ' τα»
Ξεκινάει ο πόλεμος σαν κοκκινίζει η νύχτα
Δεν υπάρχουν Άγιοι, όλοι χρωστάν στον Θάνατο
Δεν έδιωξα το μίσος μου, κάποιος μου είπε «αγάπα το»
Ζάρι η ζωή μας και εμείς φωνάζουμε «ρίχ' τα»
Είμαστε έτοιμοι, έτοιμοι για την κόκκινη νύχτα

[Verse 2: Sadomas]
Βράδιασε δειλά και είπα να ρίξω την ταχύτητα
Με φίλους που γυρεύουν ζωές, πήγες στα αζήτητα
Τα οράματα στη μέρα μου αναρίθμητα, συστήθηκα δεν
Το όνομά μου δε δείχνει πού αναρριχήθηκα
Αγνός νιώθω σαν πιτσιρικάς μες στην αλάνα
Μέχρι τα λεφτά στη μέση να μπουν κι αλλάξουν πλάνα
Πέφτεις σαν μαχαιριά στο νταβατζή απ' την πουτάνα
Κόκκινη νύχτα είναι των αδερφών μου η μάνα
B-music ήχοι που βγαίνουν απ' το ηχείο μου
Στίχοι φόνος με τη φωνή μου είναι το στοιχείο μου
Γράφω σαν μανιακός κι ας χάνω πάντα το αρχείο μου
Χαράζω με μελάνι στο λευκό απ' τον μελανό βίο μου (δε βλέπουν)
Σαν οικοδεσπότη νιώθουν, σαν να παίζουν πρώτοι
Φόρα έξω απ' την έδρα τους παίρνω πατώντας διακόπτη
Τα βλέμματα σκότωσαν στο πάλκο τον προδότη
Κι η παράσταση διεκόπη, η παράσταση διεκόπη
Τα νερά πλημμύρισαν δρόμους και πεζοδρόμια
Τ' ακουστικά στα αυτιά λες και διώχνουνε τα δαιμόνια
Νιώθω καλά που είμαι μόνος αυτή τη νύχτα
Δεν κάνω τίποτα για όσα ψάχνω κι όμως τα βρήκα
[Chorus: ΤΖΑΜΑΛ]
Δεν υπάρχουν άγιοι, όλοι χρωστάν στον Θάνατο
Δεν έδιωξα το μίσος μου, κάποιος μου είπε «αγάπα το»
Ζάρι η ζωή μας και εμείς φωνάζουμε «ρίχ' τα»
Ξεκινάει ο πόλεμος σαν κοκκινίζει η νύχτα
Δεν υπάρχουν Άγιοι, όλοι χρωστάν στον Θάνατο
Δεν έδιωξα το μίσος μου, κάποιος μου είπε «αγάπα το»
Ζάρι η ζωή μας και εμείς φωνάζουμε «ρίχ' τα»
Είμαστε έτοιμοι, έτοιμοι για την κόκκινη νύχτα