[Verse 1]
Η ανεργία οδηγεί στην αφραγκία
Η αφραγκία συχνά οδηγεί στην παρανομία
Θα δεις μάτια να γυαλίζουν για μια ευκαιρία
Όσοι δεν πείστηκαν το βρήκαν μπροστά τους σε μια γωνία
Απ΄το ΄00 ως το ΄90 όλα είναι σικέ
Για αυτό οι αλήτικες μέρες δε θα περάσουν ποτέ
Κι αφού με κόβεις με στυλάκι «Πόσα ξες, πονηρέ;»
Δράση κάτω απ' το φεγγάρι για να δεις τι ζειπαί
Παίζει εκπροσώπηση για λίγους, αδερφούς όχι φίλους
Δεν παίζει σχέση ουδεμία με τους άλλους του είδους
Προσωπικότητα δικιά μας, όχι λόγια από τρίτους
Άρα σχέση ουδεμία με τους άλλους του είδους
Κολλημένους μας λένε, που τα βλέπουμε όλα απόλυτα
Αυτοί γεμίζουν μέτρα να μας πούνε τ' αυτονόητα
Όταν μας βλέπουν βάζουν τα πιο λαμπερά χαμόγελα
Και πέφτουνε στα γόνατα σαν να κρατάμε αυτόματα
Λένε πολλά, κινούνται κομματικά
Αποδεικνύοντας πως δεν είναι δικά μας παιδιά
Δε θα χωρούσαν ποτέ στου στήθους μου τ' αριστερά
Κι αν τους έπαιρνα λεφτά δε θα 'τανε δανεικά
Και πάμε ακόμα από τα μέρη που δεν σβήνει η φωτιά
Ώρες ανήσυχες, λόγια και βλέμματα κοφτερά
Φέρομαι απότομα και νιώθω δικαιωμένος μετά
Γιατί έχω νεύρα δίχως λόγο και δε πάω καλά
Με την ψυχή στο στόμα σαν το έργο ζούμε το έργο μας
Μπλεγμένοι στον ιστό της αράχνης μέχρι το τέλος μας
Μαθημένοι να πονάμε για τα θέλω μας
Δεν παίζει στάλα λογικής μες στο μπουρδέλο μας
[Chorus]
Ρωτάν' τι παίζει μ' εμάς και με ποιους είμαστε
Τέχνη για κολλημένους, αυτό είμαστε
Απ' τις καβάτζες, στα πάρκα και τις πλατείες μας
Παλεύουμε σκληρά για να πούμε τις ιστορίες μας
Ρωτάν' τι παίζει μ' εμάς και με ποιους είμαστε
Τέχνη για κολλημένους, αυτό είμαστε
Ζούμε ακόμα τις μέρες της αλητείας μας
Εφόσον δεν μπορούμε να βρούμε την ηρεμία μας

[Verse 2]
Δε θ' ακούσεις να ρωτάνε «Ε, πού χάθηκες, Λεξ;»
Στο 'δώ κι εκεί σκάω κι ακολουθώ μυρωδιές
Έχω συνήθειες κακές από παλιές εποχές
Πριν γίνει μόδα στην πόλη το στυλ απ' τις γειτονιές
Πρέπει να νοιώθουν ωραίοι όταν φοράνε ό,τι έχουν
Η Έτσι φεύγει με τα φράγκα τους εάν δεν προσέχουν
Έχω ορέξεις βραδυνές, με τεστάρω ν' αντέχουν
Γιατί αλητεύω από τις μέρες του «Να Τους Δω Να Τρέχουν»
Τελευταία δε μου πάει ο καιρός
Θ΄ςλω τα παρκα που μετρούσε ο σεβασμος σαν χρυσός
Ίσως τις ήμερες που ψηνόσουν όταν ήσουν μικρός
Με αλάνια που αν κώλωνες σε αφήνανε εκτός
Είμαστε ακόμα τα κωλόπαιδα από τη γειτονιά
Όσο οι άλλοι αγκαλιάζονταν ανησυχητικά
Είδα αδέρφια μέσα στα αίματα πριν τα 17
Σε Φάληρο, κέντρο, Ήμια, Καλαμαριά
Άνδρες μας κάνανε οι κόντρες και τα κυνηγητά
Στρυμωγμένοι στην γωνία να μην τρώμε παπά
Όταν ο φόβος είναι σύμμαχος και τα όρια στενά
Πρέπει με το σκατό στην κάλτσα να μην φας τη μαγκιά
Χρόνια 29 που μοιάζουνε με ταινία
Κάποιος με ανάγκασε να αναλάβω την ερμηνεία
Ξέρω τα κόζια πιο καλά κι έτσι δε γίνομαι λεία
Ματώνω beats όσο ποζάρουνε στη φωτογραφία
Και αγχώνονται οι ρουφιάνοι σαν να είμαι οπλισμένο γκάνι
Ειρηνιστές φωνάζουνε «Ο κοντός το παρακάνει»
Μα όσοι ξέρουν ξέρουν, είναι άλλο αυτό που κάνει
Γραμμή προς γραμμή χωρίς τραπέζι και μπουκάλι
[Chorus]
Ρωτάν' τι παίζει μ' εμάς και με ποιους είμαστε
Τέχνη για κολλημένους, αυτό είμαστε
Απ' τις καβάτζες, στα πάρκα και τις πλατείες μας
Παλεύουμε σκληρά για να πούμε τις ιστορίες μας
Ρωτάν' τι παίζει μ' εμάς και με ποιους είμαστε
Τέχνη για κολλημένους, αυτό είμαστε
Ζούμε ακόμα τις μέρες της αλητείας μας
Εφόσον δεν μπορούμε να βρούμε την ηρεμία μας