[Verse 1]
Μου είχαν πει μια ιστορία πριν καιρό
Που θυμάμαι ακόμα κι ας περάσαν χρόνια
Για ένα παιδί που δεν είχε τίποτα μα απέκτησε τόσα
Γιατί στάθηκε στα 2 του πόδια
Ένα παιδί που δεν είχε ποτέ να φάει
Και όταν έπεφτε σκοτάδι έσφηγγε τα δόντια
Γιατί η ζωή του τα γάμησε όλα
Και είχε μπροστά του μονάχα εμπόδια
Πριν απ' το ραπ,δεν με θέλανε για φίλο
Ήμουν εγώ το χαρτί και ο δρόμος το σπίτι μου
Έψαχνα αγάπη μα δεν πήρα ούτε για λίγο
Μετά το ραπ όλοι θέλησαν να ΄ναι φίλοι μου
Ήμουν παιδί που δεν ήταν ποτέ χαρούμενο
Δεν είχε λάμψει για εμένα κανένα αστέρι
Ο μόνος φίλος μου ήταν σχέδιο κινούμενο
Κι όλοι οι καλοί πάντα με 'δειχναν με το χέρι
Διαφορετικός σε έναν κόσμο μορφωμένων
Ο κακός στο κεφάλι όλων αυτών των γαμημένων
Τόσα χρόνια πίστεψα το ότι νικά ο επιμένων
Και από τότε περιμένω ακόμα στον σταθμό των τρένων
Από τότε που είχα βρει ένα όπλο στα χαλάσματα
Και το κράτησα γιατί οι καιροί ήταν γάμα τα
Από τότε που θυμάμαι πως φοβόμουν τα φαντάσματα
Και από όταν άφησα τα τα γράμματα ακόμη θυμάμαι