[متن فری استایل «شمال» از یاس]

[مقدمه]
آ، یا
سال ۹۴
تو مسیر بازگشت به تهران
از تونل رد شدیم
هه هه
یا

[قسمت]
پُر بودم از حرف و گِلگی
خودکارم رو صفحه پلکید
نوشتم، خوندم، صحنه ترکید
گوش دادی به رپ و درد دل کی؟
یاس، همون که در حقیقت رو باز کرد
حسش کنن همه عمیقا
این روزها که بلانسبت همه دریدن
کراوات‌ها رو فروختن و قمه خریدن
من شروع کردم از دوازده سال پیش
که تصمیم گرفتم وایستم پای خویش
دیدم بیست سال گذشت، باز تنهام و هیچ‌ـ
کسی نبود بگه یاس حرفاتو می‌ش-
نوم و هر کسی که خواست حرف‌های نیش‌ـ
دار به من زد و فقط فاز بد داد و پیچ‌ـ
خورد؛ رفت تو عمق خواستن‌های خویش
اون لحظه بود که من هم یافتم راه پیچ‌ـ
در-پیچ رپو، به تدریج به من گفت که
بیا گذشته‌هاتو از ریشه حل کن
رپ کن، خودت رو غرق سرگیجه نکن
هنوز کلی راه بلند در پیشه در کل
با فریادت کر می‌شه ناتو
هر چند که دست اون‌ها همیشه آتوست
راهت اینه، دیگه اندیشه با تو
نیاز تو به رپ نیاز درویش به یاهوست
سنگ کسی رو به سینه نزدم
کلی واژه‌های بکر و ناب زیر دستمن
که حتی قوی‌تر از تیر اسلحن
شاید بیخیالم ولی همه زیر نظرن
من هر چی که نوشتم حسم بود خب
رفتم بالا قسمت بود چون
گفتم بد شدم، نصفم خوب شد
یه کمی اسفند دود کن
این باغ سرسبز عمیقا پر از کویره
کشور پر از هنرمند هنر فقیره
امید که آرتیست به قدری پولدار شه
که واسه هنر از کسی کمک نگیره
عشق شرط اوله ولی پول هم دخیله
هر چند که وضعیت کلا وخیمه
هنر حمایت می‌خواد، دولت بخیله
زمین خالی ولی رو نیمکت پر از ذخیره
تو خیال هدفت
حقیقت فاز بدی میاره طرفت
تو خیال زیر پات نمی‌شه چاه نفت
برگرد زمین، رو ابر نمی‌شه راه رفت
نتیجه شواهد چیست؟
فقط دست شرایط نیست
فرق سبک سلیقه‌ها یعنی جنگ قبیله‌ها
یعنی ترک رفیق، بشینی ترک غریبه‌ها
تا پول داری می‌فهمنت
وقتی نداری می‌گن که بی‌مصرفه
این آدما یه عمر بهشون حال بدی
با وزن جیبات تو رو می‌سنجنت
تو که نمی‌فهمی ولی می‌گردنت
پاش برسه به صندلی می‌بندنت
کی محرمه؟ واسه تو کی مرهمه؟
هیچ کی، منم می‌فهممت
نگو منفیا رو ول بکن و مثبتاشو ببین
کار من شب تا صبح تلاشه یه ریز
که بخونم بلکه مبتلا شه یکی
قافیه معمولیه، محتواشو بگیر
[پایانی]
آ
آ، یا
خودکارم نوشته سرخود مشق
رو بیت فربد عرش و در کل تهش
چاکرم، یاسرم
آ